Zespół Aspergera to całościowe zaburzenie rozwoju oraz funkcjonowania ośrodkowego układu nerwowego, traktowane dzisiaj jako łagodniejsza forma autyzmu dziecięcego. Jako pierwszy zdiagnozował ją w 1944 r. Habs Asperger, austriacki lekarz pediatra i psychiatra. Wydaje się, że medyk do opisu przypadłości wykorzystał m.in. swoją osobę. W dzieciństwie bowiem wykazywał wyjątkowe zdolności językowe, jednak charakteryzował się także problemami natury społecznej.
Zespół Aspergera – co to jest?
Porównując zespół Aspergera a autyzm, łatwo stwierdzić, że pierwsza przypadłość nie powoduje zaburzeń rozwoju umysłowego, w przeciwieństwie do drugiej. Co prawda, obie choroby posiadają kilka wspólnych cech, jak wycofanie czy problemy społeczne, niemniej osoby z zespołem Aspergera mogą normalnie i w pełni samodzielnie funkcjonować w codziennym życiu.
Osoby dorosłe z zespołem Aspergera traktuje się jako introwertyków żyjących we własnym świecie i skupionych na swoich pasjach. Nawet gdy posiadają niski iloraz inteligencji, często wykazują wybitne zdolności w jakiejś dziedzinie. Choroba częściej występuje u chłopców.
Zespół Aspergera – przyczyny
Ostatnie dziesięciolecie przyniosło wiele odpowiedzi na pytanie, skąd się bierze zespół Aspergera. Rozwój badań daje szansę na prawidłowe wykrycie, zdiagnozowanie i leczenie kolejnych przypadków medycznych. Wiadomo z całą pewnością, że zespół Aspergera nie jest dziedziczny, chociaż przeniesieniu wraz z genami mogą podlegać określone skłonności. W takim wypadku w sprzyjających warunkach możliwe jest pojawienie się zaburzeń.
Wielowątkowe badania pokazują, że jest to zaburzenie wieloczynnikowe o wyraźnym charakterze neurorozwojowym. Wskazanie tego zakresu przyczyn pozwala określić, co wyklucza zespół Asperegera. Otóż zgodnie z aktualną wiedzą przyczyną dziecięcego autyzmu, którego częścią jest opisywana choroba, nie może być ani trauma fizyczna, błędy w wychowaniu domu rodzinnego ani oziębłość uczuciowa ze strony rodziców.
Jak rozpoznać zespół Aspergera? Objawy
Objawy nie zawsze są możliwe do uchwycenia przez rodziców. Wynika to z faktu, że cechują się mniejszą wyrazistością niż w przypadku autyzmu wczesnodziecięcego. Pojawiają się u dziecka pomiędzy 3. a 8. rokiem życia. Rodzice zaniepokojeni zachowaniem dziecka i niepewni, gdzie zdiagnozować zespół Aspergera, powinni zacząć od lekarza pierwszego kontaktu, który skieruje ich do poradni psychologicznej.
Jak leczyć zespół Aspergera?
Leczenie dzieci i dorosłych z zespołem Aspergera może być bardzo różnorodne. Terapię zawsze wybiera lekarz na podstawie konkretnego przypadku. Wśród najczęściej stosowanych metod są: psychoterapia metodą behawioralno-poznawczą, zajęcia z dzieckiem z zakresu integracji sensorycznej, treningi z umiejętności społecznych, terapia metodą kognitywną czy terapia behawioralna.
Rzadko kiedy leczenie dziecka z zespołem Aspergera zaczyna się przed jego pójściem do szkoły. Najczęściej to kłopoty w nauce i trudności z nawiązywaniem relacji sprawiają, że nauczyciele czy szkolny pedagog stawiają pierwszą diagnozę oraz kierują rodziców do specjalistów.