Syndrom DDA to zaburzenie o podłożu psychicznym. W dużej mierze związane jest dzieciństwem osoby, która na nie cierpi. Co to jest syndrom DDA? Skąd bierze się to zaburzenie? Czy można je leczyć? Jakie cechy wskazują na syndrom DDA? Wszystkie odpowiedzi znajdziesz w tym artykule.
Syndrom DDA – co to jest?
Syndrom DDA oznacza zaburzenie, które dotyka dorosłe dzieci alkoholików. Wszystko zaczyna się jeszcze w dzieciństwie, kiedy alkohol stanowi główny problem w domu. Dziecko, które w dzieciństwie przygląda się pijanym rodzicom, z reguły nie mówi nikomu, o tym, co się dzieje. Stara się funkcjonować normalnie i nie rzucać się w oczy. Bardzo często to rodzice lub jedno z nich zabrania dziecku zwierzać się z tego, jaka sytuacja panuje w domu. Niestety, powoduje to odsunięcie się od rówieśników w obawie przed wyjawieniem rodzinnej tajemnicy.
Poza tym alkoholizm rodziców ma też negatywny wpływ na postępy w nauce, ponieważ dziecko nie może się skupić lub idzie do szkoły niewyspane. Charakterystyczną cechą syndromu DDA jest to, że rodzice część własnych obowiązków przekłada na swoje pociechy. Tym sposobem muszą one zbyt szybko dorosnąć, czyli nauczyć się przyrządzać posiłki, zajmować młodszym rodzeństwem, robić zakupy, a nawet podjąć pracę zarobkową. W dorosłym życiu dzieci alkoholików uświadamiają sobie, że tak naprawdę nie miały dzieciństwa.
Syndrom DDA – objawy
Objawy syndromu DDA, jak sama nazwa mówi, pojawiają się przede wszystkim w dorosłym życiu. Wcześniej dziecko nie zdaje sobie sprawy, że jego życie mogłoby wyglądać zupełnie inaczej, gdyby rodzice nie nadużywali alkoholu. Jednak, gdy nawet zauważa, że w jego domu jest coś nie tak, to nie reaguje i akceptuje zaistniałą sytuację. Do najbardziej charakterystycznych dla syndromu DDA cech zaliczane są:
- Samotność.
- Problemy z okazywaniem uczuć.
- Skrytość.
- Lęk przed odrzuceniem.
- Obawa przed bliskością.
- Problem ze stworzeniem trwałego związku.
- Chęć kontrolowania innych.
- Dążenie do perfekcji.
- Brak jakichkolwiek uciech.
- Brak zaufania i wrogość wobec innych osób.
- Nieświadome przekraczanie granic swoich i innych.
- Poczucie krzywdy i cierpienia.
- Brak wiary we własne możliwości.
- Zaniżona samoocena.
Wszystkie wymienione objawy syndromu DDA posiadają realny wpływ na życie chorego człowieka. Ma on bowiem problem z założeniem rodziny, znalezieniem intratnej pracy czy nawet grona znajomych. Nawet jeśli danej osobie uda się nawiązać bliższą relację, to szybko ją traci przez własne zachowanie, czyli próby kontrolowania, ciągłe podejrzenia wobec innych czy chęć spędzania wolnego czasu w samotności. Osoby z syndromem DDA czują, że już na starcie los ich skrzywdził, nie dając szans na normalne życie. Warto zaznaczyć, że nie każde dorosłe dziecko alkoholika musi mieć problemy i może sobie całkiem dobrze radzić. Wszystko zależy od tego, czy w dzieciństwie mogło liczyć na wsparcie np. niepijącego rodzica lub innego członka rodziny bądź miało na tyle silny charakter, że traumatyczne przeżycia nie odcisnęły się na jego psychice.
Jak leczyć syndrom DDA?
W przypadku syndromu DDA leczenie opiera się na terapii indywidualnej lub grupowej. Podczas spotkań z innymi osobami z tym samym problemem uczestnicy mogą podzielić się własnymi przeżyciami i odczuciami. Dzięki takiemu rozwiązaniu zaczynają rozumieć, że nie są sami i uświadamiają sobie, że nie tylko oni zmagają się z podstępnym schorzeniem. Natomiast terapia indywidualna to przede wszystkim powrót do dzieciństwa i próba wyeliminowania nabytych przez lata zachowań.
Ponadto udział w związanej z syndromem DDA terapii umożliwia uczestnikom pogodzenie się z dzieciństwem i zamknięcie tego etapu życia. Przy pomocy specjalisty zmienia się ich samoocena, porządkują własne życie i snują plany na przyszłość. Co więcej, biorąc udział w terapii, człowiek z syndromem DDA ma możliwość zmierzyć się z demonami przeszłości i uporządkować stosunki z rodzicami. Wbrew pozorom nie musi to wcale oznaczać całkowitego zerwania kontaktu (choć może się tak zdarzyć). W niektórych przypadkach dzieci dochodzą do porozumienia z rodzicami lub jednym z nich. Często starają się też ich zrozumieć i czasem nawet im wybaczyć.